Ouder wordende ouders die we in ons werk hier zien worstelen met hun idee van eerlijkheid tegenover volwassen kinderen als sommigen het financieel beter doen dan anderen. Ze vragen zich af of de dochter van een hoge manager echt dezelfde erfenis nodig heeft als haar broer, een kunstenaar die het moeilijk heeft? Of hoe zit het met de zoon die leraar is of voor een non-profit organisatie werkt? De andere broers en zussen zijn financieel succesvolle bankiers en professionals.

Moet de erfenis precies gelijk onder hen verdeeld worden als de ouders er niet meer zijn? Deze kwestie is een dilemma voor ouders die “willen doen wat juist is”. Sommigen gaan door en houden alles gelijk, ongeacht de financiële behoefte van welke erfgenaam dan ook. Ik hoor ze zeggen dat ze zich schuldig voelen als ze aan estate planning doen die bedoeld is om ongelijke aandelen onder hun kinderen te geven.

Andere ouderen willen degenen die hen op hun oude dag de meeste aandacht schenken belonen ten opzichte van de kinderen die geen tijd kunnen vinden om op bezoek te komen. Het wordt plakkerig. Degene die een ongelijk deel krijgt zal eerder een strijd beginnen nadat mam of pap overlijdt, met het argument dat het niet eerlijk is. Uniform proberen advocaten dit gedoe af te wenden door in de nalatenschapsdocumenten woorden in te bouwen die erop neerkomen dat als iemand het nalatenschapsplan aanvecht hij of zij niets krijgt. Dat houdt de ruzies niet tegen.

Niet iedereen is bereid een familiebijeenkomst op zich te nemen om uit te leggen wat iemands bedoelingen zijn met het nalaten van een erfenis op een manier die niet helemaal gelijk is. Maar transparantie en communicatie kunnen een paar heel dure rampen voorkomen als broers en zussen advocaten inhuren, onnoemelijke bedragen aan elkaars strijd besteden en iedereen na je ondergang op de een of andere manier verliest.

Als je nu denkt “dit is veel te moeilijk” en het zal iedereen van streek maken en waarom zou ik ze iets vertellen, dan zijn dat geldige overwegingen. En een ongelukkig alternatief voor niets zeggen en niets doen om je plannen bekend te maken is een rechtszaak, die zich jaar na jaar overal in de rechtszaal afspeelt. Het gebeurt niet elke keer, maar het gebeurt veel te vaak. Denk na over hoeveel van je vermogen je aan advocaten wilt geven om een familieconflict te bevorderen. De advocaten zouden uit je nalatenschap betaald kunnen worden. Ik zou denken dat dat een hoogst onbevredigende uitkomst van je nalatenschap zou zijn.

Als het vooruitzicht van een familiebijeenkomst om je plannen uiteen te zetten ontmoedigend is, zijn hier een paar dingen die kunnen helpen:

• Roep de hulp in van je erfrecht advocaat en vraag om een familiebijeenkomst op het kantoor van de advocaat. Vraag dat het wordt opgenomen, zodat er geen twijfel mogelijk is over wie wat gezegd heeft en wat je bedoelingen zijn.
• Maak het duidelijk: dit is wat je gepland hebt en dit is hoe het zal gaan. Je bent niet verplicht een verklaring te geven, maar het kan helpen als je dat wel deed.
• Vraag de advocaat om te verduidelijken dat er geen wet of regel of mandaat van welke aard dan ook is die je verplicht om wat je hebt op een bepaalde manier te verdelen. Je mag met je geld doen wat je wilt.

Het laatste woord hierover is dat geheimzinnig doen niet per se een goed idee is. Het is veel beter om te verklaren wat je wilt doen, persoonlijk, in het bijzijn van je potentiële erfgenamen, als je helder van geest genoeg bent om het te doen. En alles met de steun van je advocaat op tafel leggen kan je net een gevoel van opluchting geven dat je doet waar je recht op hebt. Te veel volwassen kinderen lijken een gevoel van aanspraak te hebben over wat ze van hun ouders zullen krijgen. Het is tijd om hen recht te zetten.